Antarktika Erimesi, İklim Eyleminden Bağımsız Olarak Kaçınılmaz

Antarktika Erimesi, İklim Eyleminden Bağımsız Olarak Kaçınılmaz

Şubat 2020’de, kuzeybatı Antarktika’daki Arjantin araştırma üssü Esperanza, 18,3 santigrat derecelik rekor bir sıcaklık okudu ve 2015’te kaydedilen 17,5 santigrat derecelik bir önceki en yüksek sıcaklığı kırdı. Ertesi hafta, Seymour Adası, Kıtanın en kuzey noktasındaki bir ada zinciri, tarihte ilk kez 20 santigrat dereceyi aşan bir sıcaklık kaydetti.

Antarktika’da rekor kıran sıcaklıkların ölçümü yeni değil ve gezegen ısındıkça dünya çapında rekor yüksek sıcaklık okumalarının bolluğuna katkıda bulunuyor. Aslında, BM’nin Dünya Meteoroloji Örgütü (WMO), Antarktika’daki sıcaklıkların son 50 yılda neredeyse 3 °C arttığını ve buzulların hızlanan bir geri çekilme yaşadığını bildirdi. Antarktika buz tabakası 58 metrelik deniz seviyesinde yükselme eşdeğeri içerdiğinden, bilim adamları onun son davranışı hakkında endişeleniyorlar.

Buz tabakasının uzun vadeli istikrarını değerlendirmeye çalışıyorlar. Dengedeyken, buz kaybı, öncelikle kar birikimi şeklinde gelen buz kazancına eşittir. Artan sıcaklıkların kar yağışını artırması bekleniyor, ancak buz kaybı muhtemelen bundan daha ağır basacak. Tehlike, buz tabakasının belirli bir miktarda erimeye bağlı olduğu bir eşiği geçmesine neden olabilecek kendi kendini güçlendiren mekanizmalarda yatmaktadır. Bir örnek, buz yüzeyinin erime nedeniyle irtifa kaybını açıklayan, onu daha düşük atmosferde daha yüksek sıcaklıklara maruz bırakan ve böylece erimeyi daha da artıran yüzey erime-yükseklik geri beslemesidir. Negatif bir geri besleme faktörü, “katı Dünya’nın geri tepmesi” olarak adlandırılır ve buz kütlesini döktükten sonra dünyanın kendisini desteklemesinden, göreceli deniz seviyesini düşürmesinden ve kıyıdaki buz kırılmasını azaltmasından oluşur.